بررسی اثر اسید فسفریک 37% و پرایمر سلف اچ بر استحکام باند برشی به مینا

دکتر عبدالرحیم داوری* - دکتر هیلا حاجی‌زاده* - دکتر حسن شریفی خاتون‌آبادی**

*- استادیار گروه آموزشی ترمیمی دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی یزد.

**- دندانپزشک.

چکیده

زمینه و هدف: در حیطه کار دندانپزشکی مواد جدیدی وجود دارد که امکانات و قابلیت بیشتر و بهتری را پیش روی دندانپزشک قرار می‌دهد. هدف از این مطالعه بررسی اثر اسید فسفریک 37% و پرایمر سلف اچ بر استحکام باند برشی کامپوزیت به مینا می‌باشد. روش بررسی: سی عدد دندان قدامی فک پایین گاو تهیه و در آکریل فوری مانت شدند. مینای سطح فاسیال با کاغذ سیلیکون کارباید صاف گردید و نمونه ها به صورت سه دسته ده‌تایی آماده شد: گروه A: اچ با اسید فسفریک 37% و باندینگ مینایی (Colten). گروه B: عامل اتصال سلف اچ (Prompt - LP). گروه C: اچ با اسید فسفریک 37% و عامل اتصال سلف اچ (Prompt - LP). سپس یک استوانه کامپوزیتی به قطر دو میلی‌متر به سطح آماده شده متصل شد، پس از یک هفته نگهداری و انجام چرخه‌های حرارتی نمونه‌ها با دستگاه اینسترون تحت نیروی برشی قرار گرفتند و نیروی شکست ثبت گردید. جایگاه جدا شدن استوانه از نظر نحوه شکست مورد بررسی قرار گرفت. داده‌ها با استفاده از آنالیز واریانس یک سویه و آزمون LCD در سطح 05/0P= مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها: میانگین استحکام باند برشی برای گروه‌های A، B وC به ترتیب 5/6±4/15، 7/9±8/24 و11±4/25 مگاپاسکال بود. مرز رزین - مینا شایعترین محل شکست در گروه A بود. شکست کوهزیو (Cohesive) در کامپوزیت یا مینا، به ترتیب در گروههای B و C بیشترین فراوانی را به خود اختصاص داد. بین گروه A با B وC اختلاف معنی‌دار وجود داشت ولی بین گروه B وC اختلاف آماری معنی‌دار نبود.

نتیجه‌گیری: استفاده از عوامل سلف اچ می‌تواند به عنوان جایگزینی برای روش سنتی اچ مینا با اسید فسفریک مطرح و مورد استفاده قرار گیرد.

کلید واژه‌ها: باندینگ مینائی - سلف اچ - نیروی برشی.