مقایسه دو روش استفاده از بخیه و چسب بافتی در بستن فلپ‌های پریودنتال در بیماران مبتلا به پریودنتیت متوسط

دکتر احمد مقاره عابد* - دکتر سیدحسام میرمحمدی**

 *- استادیار گروه آموزشی پریودنتیکس دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان.

**- دندانپزشک.

چکیده

 زمینه و هدف: استفاده از بخیه و چسب بافتی به منظور بستن زخمهای حاصل از اعمال جراحی پریودنتال، پیوند لثه، برداشتن تومورها و غیره دو روش معمول و روزمره می باشد. این مطالعه با هدف ارزیابی کلینیکی و مقایسه اثرات این دو روش در بستن زخمهای جراحی بعد از فلپ‌های پریودنتال در بیماران مبتلا به پریودنتیت متوسط صورت گرفت. روش بررسی: این مطالعه به صورت تجربی بر روی 15 بیمار (ده زن و پنج مرد) مبتلا به پریودنتیت متوسط با محدوده سنی 25-55 سال که فاقد هر گونه مشکل سیستمیک بوده و نیاز به جراحی پریو در دو سمت دهان داشتند انجام شد. پس از انجام جراحی فلپ تغییر یافته ویدمن (MWF) در بیماران، یک سمت دهان با بخیه (شاهد) و سمت دیگر (آزمون) با استفاده از چسب اتیل سیانوآکریلات به صورت تصادفی بسته شد. بیماران یک و دو هفته پس از جراحی تحت پیگیری قرار گرفته و میزان خونریزی، درد، بهبود زخم، میزان حساسیت و تطابق نسج در دو گروه مقایسه گردید. آزمونهای آماری مورد استفاده شامل آزمونهای Sign و Friedman بود. یافته‌ها: مطالعه نشان داد استفاده از چسب بافتی در بستن زخمهای جراحی نسبت به بخیه از نظر متغیرهای مورد بررسی در اکثر موارد معنی‌دار نبوده، در حالی که با گذشت زمان به سمت معنی‌دار شدن پیش می‌رود. نتیجه‌گیری: با توجه به کارآیی بهتر چسبهای بافتی در افزایش بهبودی زخم پس از جراحی، کاهش خونریزی، حداقل زمان لازم برای جراحی، جلوگیری از سوراخ شدگی، پارگی و خونریزی بافت لثه و فراهم آوردن بیشتر رضایت بیمار به نظر می‌رسد سیانوآکریلات‌ها جانشین مناسبی برای بخیه‌ها باشند.

 کلید واژه‌ها: بستن زخم - چسب بافتی – بخیه - فلپ پریودنتال